ร่างสูงเปิดประตูเข้ามาในหอพักของวง อี้ชิงหรือเลย์เพิ่งกลับมาจากตารางงานเดี่ยวที่จีน ช่วงนี้เขาบินไปกลับจีนกับเกาหลีเป็นว่าเล่น ทำให้เขาไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับน้องๆสักเท่าไหร่ และเเน่นอน กับจุนมยอน แฟนหนุ่มของเขาด้วย
"ฮยอง~ มาให้กอดที" แบคฮยอนเดินเข้ามากอดเขาแน่น อี้ชิงหัวเราะ เขากอดตอบน้องชายคนสนิท
"คนอื่นหล่ะ"
"อยู่ในห้องนั่งเล่นครับ" อี้ชิงพนักหน้ารับ ก่อนทั้งสองจะพากันเดินไปยังห้องนั่งเล่นของหอ
สมาชิกทุกคนรวมตัวกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น จงแดส่งเสียงดังออกมาเมื่อเห็นพี่ชายชาวจีนที่ไม่ได้เจอกับเกือบเดือน ส่วนคนอื่นๆก็เซอร์ไพรส์ไม่ต่างกัน เพราะก่อนมาเขาโทรบอกเเค่แบคฮยอนเเละจุนมยอนเท่านั้น
"ย่าห์! ฮยองมาทำไมไม่บอกกันก่อน ผมจะได้ขับรถไปรับ" ชานยอลพูด
"แค่ฮยองเขากลับมาเเฟนคลับก็เต็มสนามบินเเล้ว นายไปอีกคนก็ไม่ต้องออกจากสนามบินกันพอดี" จงแดแย้ง เขาสามคนมักจะเถียงกันแบบนี้เป็นประจำ รวมแบคฮยอนด้วยอีกคน บรรยากาศเดิมๆกลับมา เขาเคยโทรคุยกับจุนมยอนว่าเขาคิดถึงทุกคนมาเเค่ไหนตอนทำงานอยู่ที่จีน เขาอยากทำกิจกรรมกับน้องๆ อยากอยู่กับน้องๆมากกว่า เเต่เพราะหน้าที่เเละเหตุผลบางอย่างที่เกินกว่าการจัดการของเขาเเละบริษัท ทำให้ตัวเขาต้องอยู่ที่จีน อี้ชิงทำได้เพียงโทรหาน้องๆและเเชทในกลุ่มเท่านั้น
"จุนมยอนล่ะ" ร่างสูงเอ่ยถามถึงแฟนหนุ่มของเขา ทำให้อี้ชิงได้รับสีหน้าล้อเลียนจากชานยอล แบคฮยอน และจงอินกลับมา
"ย่าห์! อะไรเล่า คิดถึงแฟนไม่ได้รึไง" หนักกว่าเดิม นอกจากสายตาช้อเลียนของสมาชิกทั้งวง เขายังได้เสียงโห่จากชานยอลกับจงเเดกลับมาด้วย
"จุนมยอนไม่สบายน่ะ เเก้วบาดเท้า หลับอยู่ในห้องตั้งเเต่เย็นเเล้ว" อี้ชิงได้ยินจากพี่ใหญ่อย่างมิซอกจึงรีบรุดไปหาคนป่วย
อี้ชิงเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของจุนมยอน คนตัวขาวหายใจเข้าออกเป็นจังหว่ะสม่ำเสมอ บ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังนอนหลับลึก อี้ชิงมองยิ้มๆ นึกอยากแกล้งตัวขาวขึ้นมา ชายหนุ่มเดินเข้าไปที่เตียงก่อนจะค่อยๆนั่งลงบนเตียงเบาๆ อี้ชิงจี้เอวคนตัวขาว จุนมยอนที่โดนรบกวนการพักผ่อนขยับตัวหนีและส่งเสียงอื้ออึงออกมาประท้วง เรียกรอยยิ้มให้กับคนขี้เเกล้งได้เป็นอย่างดี
"นี่ ขี้เซาจัง ตื่นได้เเล้ว" อี้ชิงก้มลงกระซิบข้างหูของคนเก่ง ก่อนจะใช้จมูกสูบดมความหอมจากพวงเเก้มไปฟอดใหญ่
"อื้อ อี้ชิง กลับมาแล้วหรอ" คนขี้เซาถูกรบกวนมากเข้าจึงต้องจำใจตื่น
"ครับ ไหน วันนี้ซนอะไรมาจนได้แผล ขอฉันดูหน่อย" ไม่รอให้จุนมยอนอนุญาต ชายหนุ่มเขยิบไปอยู่ปลายเตียง ก่อนจะเลิกผ้าห่มขึ้นดูแผลแก้วบาดของคนตัวขาว
"ฉันไม่เป็นไร ทำแผล กินยาเเก้ปวดเเล้ว เดี๋ยวก็หาย" เสียงอู้อี้ดังออกมาจากจุนมยอนด้วยความงัวเงีย อี้ชิงเห็นว่าเเผลไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเหมือนที่เเฟนหนุ่มบอกจึงหายห่วง ชายหนุ่มย้ายตัวเองขึ้นไปนอนข้างจุนมยอนก่อนจะดึงตัวคนป่วยเข้ามากอดไว้ อี้ชิงหอมแก้มขาวทั้งสองข้างไปฟอดใหญ่
"ฮ่า ชื่นใจจัง" อี้ชิงกระชับกอดคนตัวขาวไว้แนบอก ตัวเขาตอนอยู่จีนเวลาที่เหนื่อยกับงานมากๆทำได้เพียงโทรหาจุนมยอนเพื่อขอกำลังใจจากแฟนหนุ่มเท่านั้น ทั้งที่ใจจริงอยากกอด อยากหอม เพราะมันคือกำลังใจชั้นดีเพื่อที่จะทำงานต่อไป
"เหนื่อยรึเปล่า อาบน้ำก่อนมั้ย" จุนมยอนพลิกตัวมาเผชิญหน้ากับอี้ชิง ร่างสูงส่ายหน้าปฏิเสธ ถึงแม้ว่าเขาสองคนจะคบกันมาได้เกือบห้าปี ทั้งสองได้ทำงานที่รัก แต่เขารู้ อี้ชิงเหนื่อยมาก มีบางครั้งที่เกือบถอดใจ แต่เป็นเพราะเเฟนคลับ และกำลังใจจากน้องๆในวงที่ทำให้อี้ชิงยังคงอยู่ตรงนี้ เขารู้สึกขอบคุณแฟนหนุ่มที่ยังไม่ไปไหน ขอบคุณที่ยังอยู่ ขอบคุณที่ยังรักษาคำสัญญา อี้ชิงเหนื่อย เขาแค่อยากทำให้อี้ชิงผ่อนคลายที่สุดเท่าที่ทำได้
"งั้นหลับเถอะ" อี้ชิงพยักหน้ารับก่อนจะค่อยกลับตาลง จุนมยอนเอื้อมมือมาปัดปอยผมของอี้ชิง
"อี้ชิง"
"อือ"
"ขอบคุณนะ"
"ครับ ขอบคุณที่อยู่ข้างมาตลอดเหมือนกันนะ"
"ครับ"
อี้ชิงยิ้ม จุนมยอนก็ยิ้ม
